تاریخچه
دستگاه ریش تراش
دستگاه ریش تراش، یک ابزار ریش تراشی با حفاظ است که بین لبه تیغ و پوست قرار گرفته است. هدف اصلی این دستگاه حفاظتی، کاهش سطح پوست لازم برای تراشیدن ریش بدون ایجاد صدمه است. بدین ترتیب، نیاز به آرایشگر برای انجام چنین کاری نبوده و شما به فرد دیگر نیازی ندارید.
این عبارت اولین بار در سال ۱۸۸۰ استفاده عمومی پیدا کرد. ریش تراش های اولیه شامل یک دسته می شد که زاویه قایم با بخش سر داشت. تیغ قابل تعویض در بخش سر جای می گرفت(البته استفاده از این شکل ابزار، در گذشته نیز توسط افراد خاص مشاهده شده است).
تیغ های قابل تعویض پلاستیکی و تیغ های دارای لبه های قابل تویض، که معمولا یک تا سه لبه برنده دارند(البته بعضی اوقات چهار و حتی در فن آوری های جدید، پنج لبه برنده)، نیز امروزه رواج دارند.
طراحی های اولیه
در شکل پایه یک تیغ، “لبه برنده زاویه قایم با دسته داشته و شبیه کج بیل رایج است”. ویلیام اس. هنسون اولین بار بیان کرده است که این شکل ابزار در سال ۱۸۴۷ استفاده می شده است. او همین طور عبارت “محافظ دندانه دار شانه ای” را نیز بیان کرده است که می توانست به شکل یک کج بیل یا تیغ صاف اضافه شود.
اولین استفاده از “ریش تراش امن” در عموم، برای “بهبود جدید و مفید در ریش تراش های ایمن” بوده است که در ماه می سال ۱۸۸۰، توسط فردریک و اتو کامپوفه در بروکلین، نیویورک ثبت و در ماه های بعد منتشر شده است. این طراحی با شکلی که هنسون بیان کرده متفاوت بود. لبه برنده از طریق یک “گیره تیغ فلزی سبک که ترجیحا قابل تعویض بود، روی دسته قرار داده می شد و سطح صافی در بخش جلویی داشت. سپس تیغه توسط کلیپ یا گیره بسته می شد که دارای دندانه های بالایی و پایینی بود. دندانه های پایین باز بودند تا بتوان جلوتر آورده شوند.” این باعث می شود اطمینان حاصل شود که لبه به نرمی روی پوست کشیده و دندانه ها طوری قابل تنظیم باشند که به اندازه کافی اجازه تماس تیغ با مو را داده و در همین بین از خطر بریده شدن پوست کاسته شود. برادران کامپوفه تیغ ریش تراشی را به نام خود در سال ۱۸۸۰ طزراحی کرده و این طراحی، مدل های عمومی بعدی را بهبود بخشید. این مدل ها با نام برند “تیغ ریش تراشی استار” تولید می شدند.
یک دسته نوآوری اصلی دیگر در تیغ های ریش تراشی ایمن، تیغ های دو لبه قابل تعویض دارد که کینگ کمپ ژیلت برای استفاده عموم در سال ۱۹۰۱ ثبت کرده و در سال ۱۹۰۴ اجازه گرفت. موفقیت اختراع ژیلت، بیشتر به خاطر قرار داد بستن با نیروهای ارتشی آمریکا در جنگ جهانی اول بود و این تیغ ها، به عنوانی بخشی از ابزار معمول سربازان ارائه می شد. او نزدیک به ۳.۵ میلیون تیغ ریش تراشی و ۳۲ میلیون تیغ به ارتش فروخت. سربازانی که از جنگ بر می گشتند، می توانستند بخشی از ابزار خود را نگه داشته و بنابراین به سادگی، عادت ریش تراشی در آنها باقی ماند. قبل از معرفی تیغه های قابل تعویض، ریش تراش های ایمن به تغییر دادن و تنظیم لبه ها نیاز داشتند. این کار به مهارت نیاز داشته و مانعی برای تطابق مناسب با ایده الی می شد که در آن شما نیاز کمتری به آرایشگر داشتید.
ریش تراش های یک لبه ای
اولین تیغ های ریش تراشی، تیغه های یک لبه ای با ۴ سانتی متر سطح مسطح داشتند. این امکان وجود داشت که یک تیغه مسطح را در این گیره قرار داد. این کار اولین بار در سال ۱۸۷۸ انجام شده و اولین مدل آزمایشی تیغه های یک لبه فعلی بوجود آمد. تیغ های ریش تراشی تک لبه ای در حال حاضر نیز تولید شده و ده ها سال است که همراه با تیغ های دو لبه ای مورد استفاده قرار می گیرند. بزرگترین تولید کننده، یک شرکت آمریکایی با سری ها “اور ردی”، و شرکت جم کالتری با مدل های “جم” بود. اگرچه تیغ های تک لبه ای دیگر تولید نمی شوند، به طور یک بار مصرف موجود هستند. تیغه های آنها نیز هنوز برای ریش تراشی و استفاده های فنی تولید می شود.
یک مدل طراحی تک لبه ای معروف دیگر” تیغ های “انژکتور” هستند که توسط شرکت “شیک” در دهه ۱۹۲۰ تولید می شدند. این دستگاه، دارای تیغه های بسیار باریک است که در دستگاه انژکتور نگاه داری شده و مستقیما در دستگاه تیغ ریش تراشی قرار داده می شود. خود انژکتور با هدف کاهش خطر صدمه از قرار دادن تیغه ها، طراحی شد. دستگاه پخش کننده ژیلت نیز که در سال ۱۹۴۷ به بازار آمد، با همین هدف طراحی شده بود. لبه باریک و شکل انژکتور، تحت تأثیر جزئیاتی بودند که در همان زمان تیغه های سر قابل تعویضی داشتند.
تا دهه ۱۹۶۰، تیغ های ریش تراشی از فولاد کربن ساخته می شدند. این ماده مستعد زنگ زدگی بود، مگر اینکه با دقت خشک شده و معمولا کاربران باید بسیار تیغ های خود را عوض می کردند. در سال ۱۹۵۵، شرکت انگلیسی ویکینسون اسورد، تیغ هایی از فولاد ضد زنگ را بفروش رساند، که زنگ نزده و تا زمان کند شدن تیغ قابل فروش بود. این مسئله باعث توسعه سریع محصول در بازارهای انگلستان و اروپا شد تا زمانی که یک شرکت آمریکایی شرکت ویکینسون را خریداری کرد. در نتیجه، شرکت های آمریکایی ژیلت و شیک مجبور به تولید تیغه های فولادی ضد زنگ شدند. امروزه، تمامی تیغ های ریش تراشی ضد زنگ هستند، اما فولاد کربن نیز تولید محدودی داشته و در بازارهای ارزان به فروش می رسد. از آنجا که ژیلت حق استفاده از تیغه های ضد زنگ را داشت، اما طبق آن عمل نکرده بود، این شرکت متهم به مجبور کردن مشتریان خود به خرید محصولات مستعد زنگ زدن شد.
خطر صدمه دیدن از تیغ های ریش تراشی، در سال ۱۹۷۰ و انتشار “سیستم ریش تراشی متصل” توسط ویکینسون، بیشتر کاهش پیدا کرد. در این مدل، تیغ تک لبه ای با سر قابل تعویض پلی مری پلاستیکی قرار داده شده بود. مجموعه ای از مدل های رقابت کننده از یک تا شش تیغه بوجود آمده، و بسیاری از تیغه های سر قابل تعویض تیغه ریش تراش نیز دسته های قابل تعویض دارند. این تیغ های سر قابل تعویضی، دسته ای عمومی برای خود بوده و نوع متفاوت محسوب نمی شوند. شباهت های بین تیغ های سر قابل تعویضی و انژکتورهای کلاسیک وجود دارد، اما هر دو را می توان دسته متفاوت در نظر گرفت.
در سال ۱۹۷۴، تیغ های ریش تراشی شرکت بیک انتشار پیدا کرد. به جای اینکه تیغ دارای تیغه قابل تعویض باشد، کل تیغ قابل تعویض بود. واکنش ژیلت بسیار خوب بوده و تیغ های قابل تعویض به نام گود نیوز تا سال ۱۹۷۶ و قبل از توسعه محصولات بیک در بازار آمریکا رواج یافت. سپس مدت زمان کمی بعد، زیلت یک خط از گیاه آلوئه را در تیغ های خود قرار داد که نتایج بسیار بهتری داشتند. این سری گود نیوز پلاس نامیده می شود. یکی از فوایدی که ادعای آن می شد، کاهش حس بدی بود که در زمان تراشیدن ریش احساس می شد.
همان سال، ژیلت در پاسخ به سر قابل تعویض ترکیبی ویکینسون، مدل دو لبه ای ترک ۲ را منتشر کرد. آنها ادعا کردند که تحقیقات نشان داده است که عملکرد پشت سر همی دو تیغه، باعث تراشیدن ریش دقیق تر نسبت به یک تیغه می شود. این ادعا بر اساس تأثیر فیزیکی پسماند است. علاوه بر عملکرد برش اولین تیغه، مو از فولیکول نیز بیرون آمده و تیغه دوم بیشتر مو را می برد. میزان عملکرد واقعی این تأثیر هنوز نیز به اثبات نرسیده است.
تغییرات اخیر
ژیلت اولین تیغ سر قابل تعویض سه تیغه ای را در ۳ مارس ۱۹۹۸ بیرون داده و سر قابل تعویض حس گر را به روز رسانی کرده و یک تیغه اضافه کرد. شیک/ویکینسون نیز مچ ۳ و کواترو را بیرون دادند. این نوآوری ها، با این پیام بازاریابی شد که این تیغ ها به مشتریان کمک می کنند، بهترین نتایج را به راحتی دست آورند. یکی دیگر از انگیزه های فروش این نوع محصولات، این است که مرز سود دهی بسیار بالایی دارند. وقتی تولید کنندگان به طور مداوم در حال به روز رسانی تیغ های ریش تراشی خود هستند، مشتریان می توانند تا زمان تولید سر قابل تعویض، اضافی بخرند. علاوه بر مچ ۳ ژیلت که در سال ۱۹۹۸ بسیار گران قیمت محسوب می شد، سایر محصولات تنها ۵۰ درصد افزایش قیمت داشته و سود نیز به همین میزان بالا رفته است.
بازاریابی تعداد رو به افزایش سرهای تیغ ها، از دهه ۱۹۷۰ به بعد ادامه داشته است. حتی در برنامه ستردی نایت لایو در سال ۱۹۷۵ نیز سر این مسئله بحث شده و با تبلیغ تریپل تریس ریزور، با این محصولات شوخی شده است. این برنامه کمی بعد از تبلیغ تیغ های دارای سر اضافی دو لبه ای پخش شد. در اوایل دهه ۱۹۹۰، برنامه لیت شو(استرالیا) نمونه تیغی با ۱۶ تیغه و ۷۵ لبه لیز کننده را نشان داد که به دانشمندان ناسا کمک می کرد. مقاله ای در سال ۲۰۰۴ به نام “اولین تیغی که مو را منحرف می کند” نیز همراه با مقاله ای به نام “همه چیز را ول کن! ما حالا پنج تیغه داریم نیز مدل های سردار پنج تیغه ای را پیش بینی کرده و توضیح می دادند. دو سال بعد، واقعا چنین تیغ هایی به طور تجاری معرفی شدند.
ژیلت همین طور مدل های برقی مچ۳( به نام مچ تری نیترو و مچ تری پاور) را و مدل فیوژن(فیوژن پاور و فیوژن پاور فانتوم) را نیز منتشر کرده است. این تیغ ها با باطری کار کرده و لرزش دارند. این کار باعث می شود مو بیشتر بیرون آمده و قبل از بریده شدن، از پوست فاصله بگیرد. دادگاه های آمریکا، این ادعاها را “بی اساس و غیرواقعی” اعلام کرده اند. هم اکنون به جارت میتوان گفت بهترین ریش تراش های فعلی دنیا توسط پاناسونیک تولید میشود که این سری ریش تراش پاناسونیک را میتوانید از فروشگاه مرکزی پاناسونیک خرید فرمائید.
طراحی
تیغ های ریش تراشی ایمن، معمولا یک تیغه دارند که شانه ای با طرح های مختلف از آن حفاظت کرده و گاردهای حفاظتی متفاوتی نیز طی دهه های گذاشته روی آنها قرار داده شده و تیغه های متفاوتی نیز وجود داشته اند. بعضی از تیغ های امروزی، شانه را حفظ کرده، اما با یک خط ایمنی قوی تر، گارد حفاظتی را تقویت می کنند.
تیغ ها عموما به صورت مردانه و زنانه تبلیغ می شوند؛ تفاوت دقیق بیشتر در بین رنگ هاست تا طراحی متفاوت. در کل، تیغ های مردان و زنان، و تیغ های قابل تعویض و دور ریختن، برای هر کسی قابل استفاده است. اما بعضی اوقات، تفاوت از نظر خصوصیات مو وجود دارد. مثلا ریشه موی بلندتر و نرمی پوست. تیغ های زنان طوری است که دسته راحت تری داشته و برای پا و مکان های طویل تر راحت تر است. طراحی های دست خاص نیز برای محدوده های مثل خط بیکینی و زیر بغل نیز وجود دارد. پس طراحی ها بیشتر بسته به محوطه ای است که تراشیده می شود.
تیغ های دو لبه ای
تیغ های دو لبه ای، هنوز در بعضی از کشورها طراحی و توزیع می شوند و دو یا سه تیغه دارند. شرکت های معروف تولید کننده آنها ادوین جگر، فدر، مرکور، موهله، پارکر، پیلز، وییشی، و ویکینسون اسورد هستند. بعضی از این شرکت ها، برندهای دیگر نیز دارند. تیغه های آنها هنوز در دنیا و کشورهایی مثل بنگلادش، چین، برزیل، جمهوری چک، مصر، آلمان، هند، اسرائیل، کره جنوبی، پاکستان، لهستان، مکزیک، روسیه، ترکیه و آمریکا مورد استفاده قرار می گیرد. در آلمان، طراحی با تیغه کمی خمیده در طور است تا بتواند راحت تر مو را ببرد. این تیغ ها از بروز لب پریدگی حفاظت می کنند.
تیغ های قابل تعویض
به جای اینکه تیغه قابل تعویض باشد، کل تیغ باید بعد از کند شدن دور ریخته شود.